بنام خداوند مهربون

بنام خداوند مهربون

 

تقدیم به یار غریب

بی تو دلتنگی به چشمانم سماجت می کند

وای ، دل چون کود کی بی تو لجاجت می کند

اشتیاق دیدن تو میل خاموشی نکرد

هیچوقت عشقت به دل فکر فراموشی نکرد

عشق من با تو به میزان تقدس می رسد

بی حضورت دل به سر حد تعرض می رسد

«دوستت دارم» برای من کلام تازه نیست

حد عشقت را برایم هیچ چیز اندازه نیست

در غیاب تو غریبانه فراغت می کشم

بر گذشت لحظه ها طرحی ز طاقت می کشم

چشمهایم را نگاه تو ضمانت می کند

گرمی دست مرا دستت حمایت می کند

با تنفس در هوای تو هنوزم قانعم

ابتلای سینه را اینگونه از غم مانعم

چشمهای مهربان تو فراموشم نشد

هیچکس جز یاد تو بی تو هم آغوشم نشد

من تو را با التهاب سینه ام فهمیده ام

ساده گویم خویش را با بودنت سنجیده ام

می خواهمت اما نمی دانم چه خواهد شد

هرگز به این دل بد نیاوردم نه! شاید شد!

لب وا کن و چیزی بگو از من چه می خواهی ؟

دیگر نمی دانم چه باید بود و باید شد

هر کس به تو برخورد درمانده -شبیه من-

ما بین ماندن با تو یا ماندن مردد شد

گوشی به دستت بود اما خط نمی دادی

عمری جواب من فقط این بوق ممتد شد

سر می کنم با آرزویم کس چه می داند

شاید شهابی امشب از چشم شما رد شد!

 هیچ کس تنهایی ام را حس نکرد...لحظه های ویرانیم را حس نکرد ...در تمام لحظه هایم

 هیچ کس خلوت تنهاییم را حس نکرد...آسمان غم گرفته ام هیچگاه برکه طوفانیم را حس

 نکرد جز یکی آن هم...آن که سامان غزل هایم اوست بی سر و سامانیم را حس

نکرد