حسین (ع) بیشتر از آب٬ تشنه لبیک بود٬ افسوس که به جای افکارش زخمهای تنش را
نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بیآبی نامیدند. (دکتر شهید علی شریعتی)
لبریز گلاب می شود چشمانت
کم گریه کن آب می شود چشمانت
هنگام خداحافظی ام گریه مکن
حیف است خراب می شود چشمانت
/blogcomment>
از عذاب رفتن تو می سوزم تو اوج غربت
واسه ی بودن با تو ندارم یه لحظه فرصت
اینجا اشک تو چشام و به کسی نشون ندادم
اگه بشکنه غرورم خم به ابرو نمی یارم
وقتی نیستی هر چی غصه است تو صدامه
وقتی نیستی هر چی اشکه تو چشامه
از وقتی رفتی دارم هر ثانیه از غصه ی رفتنت می سوزم
کاشکی بودی و می دیدی که چی آوردی به روزم
حالا عکست تنها یادگاره از تو
خاطراتت تنها باقی مونده از تو
وقتی نیستی یاد تو هر نفس آتیش می زنه به این وجودم
کاش از اول نمی دونستی من عاشق تو بودم ...