باران عشق...

باران از راه رسید....

خاک خشک قلبم را با قطرات مهربانی

از عشق پر کرد..... 

 

حس زنده بودن و روئیدن را در وجودم پروراند....

لحظه فرودت بر صحرای قلبم، در ذهن متروکه ام  حک شده است...

چه بی فایده است.. طلب دوباره آن..

دیگر بارش باران پر  از شوقم نمی کند....

میبارد ولی از چشمانم.... کودک احساسم در باران اشکهایم رها میگردد.... 

باران باش، خاک دل  به باران عادت نمی کند...

همیشه با آمدنت،  جون میگیرد.........