غمی غمناک

سهراب سپهری

شب سردی است و من افسرده

راه دوری است، و پایی خسته

تیرگی هست و چراغی مرده

می‌کنم، تنها از جاده عبور

دور ماندند زمن آدمها

سایه‌ای از سر دیوار گذشت

غمی افزود مرا بر غم‌ها

فکر تاریکی و این ویرانی‌

بی خبر آمد تا با دل من

قصه‌ها ساز کند پنهانی

نیست رنگی که بگوید با من

اندکی صبر، سحر نزدیک است

هر دم این بانگ برآرم از دل

وای ، این شب چقدر تاریک است

خنده‌ای کو که به دل انگیزم ؟

قطره‌ای کو که به دریا ریزم

صخره‌ای کو که بدان آویزم

مثل این است که شب نمناک است

.دیگران را هم غم هست به دل

غم من ، لیک ، غمی غمناک است

نام شعر : غربت

ماه بالای سر آبادی است ،
اهل آبادی در خواب.
روی این مهتابی ، خشت غربت را می بویم.
باغ همسایه چراغش روشن،
من چراغم خاموش ،
ماه تابیده به بشقاب خیار ، به لب کوزه آب.

غوک ها می خوانند.
مرغ حق هم گاهی.

کوه نزدیک من است : پشت افراها ، سنجدها.
و بیابان پیداست.
سنگ ها پیدا نیست، گلچه ها پیدا نیست.
سایه هایی از دور ، مثل تنهایی آب ، مثل آواز خدا پیداست.

نیمه شب با ید باشد.
دب آکبر آن است : دو وجب بالاتر از بام.
آسمان آبی نیست ، روز آبی بود.

یاد من باشد فردا ، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم.
یاد من باشد فردا لب سلخ ، طرحی از بزها بردارم،
طرحی از جاروها ، سایه هاشان در آب.
یاد من باشد ، هر چه پروانه که می افتد در آب ، زود از آب در آرم.

یاد من باشد کاری نکنم ، که به قانون زمین بر بخورد .
یاد من باشد فردا لب جوی ، حوله ام را هم با چوبه بشویم.
یاد من باشد تنها هستم.

ماه بالای سر تنهایی است.

سهراب سپهری